Një reflektim i thellë mbi urat e Kosovës që lidhin brigjet, por jo zemrat.
Nga Çun Lajçi:
Urat janë dëshmi të kohës. Ato lidhin brigje, por mbi të gjitha mbajnë gjallë kujtesën e njerëzve që nuk pranojnë ndarjen. Në gurët e tyre është gdhendur historia e kalimit, e kthimit dhe e pendimit.
Sepse ura është si njeriu që s’pranon të jetojë vetëm në njërën anë të vetvetes.
Në një vend ku fjalët vdesin para se të lindin, urat mbeten të vetmet që i flasin kohës — pa pyetur për fe, ngjyrë apo parti.
Gjakova – ura e ndershmërisë së harruar
Në hyrje të Gjakovës, aty ku lumi Krena përkund hijet e saj si kujtime të vjetra, shtrihet Ura e Tabakëve.
E ndërtuar nga punëtorët e ndershëm që përzienin djersën me artin, ajo sot qëndron si dëshmi e një kohe kur njeriu e ngrinte urën me duart e veta – jo me tenderë e korrupsion.
Por Gjakova e sotme, ajo që dikur ndërtonte me ndershmëri, sot voton me lodhje e mashtrim.
Voton “të fortit”, ata që shkelin mbi djersën e tabakut, jo ata që ndërtojnë për të bashkuar.
Prizreni – ura që frymon dashuri, por ndahet me urrejtje
Në Prizren, Ura e Gurit është fletë e hapur e kujtesës shqiptare. Gurët e saj mbajnë shenjat e çdo dashurie, të çdo hapi që ka kaluar mbi to.
Kur dielli përkulet mbi Lumbardh, ura duket sikur merr frymë bashkë me qytetin.
Por nën urën e dashurisë, njerëzit ndahen si lumi në dy rrjedha – një e pastër, tjetra e turbullt.
Sot, nëpër rrugët e qytetit ku dikur këndohej me lahutë e çifteli, dëgjohen këngë partie dhe premtime boshe.
Votat blihen me bukë e shpërndahen me urrejtje.
E Prizreni, që dikur bashkonte, sot ndahet nën ngjyrat e flamujve partiakë.
Mitrovica – ura që ndan, jo që lidh
Në Mitrovicë, Ura e Ibrit qëndron si plagë e ftohtë, si vijë ndarjeje mes njeriut dhe njeriut.
Lumi rrjedh, por fjalët s’kalojnë më mbi të.
Është ura që s’e ndërtuan zemrat, por ndarjet.
Mitrovica, qyteti me dy fryma, ende voton për ndarje – si të donte ta mbante plagën hapur për të ndier veten gjallë.
Prishtina – kryeqyteti pa lum e pa ura
Në Prishtinë nuk ka ura, por ndarje në shpirt.
Një qytet ku nuk i hedh votat shpresa, por frika; nuk udhëheq arsyeja, por interesi.
Rrugët e saj të çojnë në zyra të fajdexhinjve, të komandantëve e të dilerëve të politikës.
Dhe megjithatë, qyteti voton – po ata që e rrënojnë, e vjedhin, e shesin shpirtin për një drekë, një premtim, një karrige.
Si një popull që e do robërinë, sepse është mësuar ta quajë liri.
- Urat që na ndajnë
- Kosova i ka urat e veta:
- Njërën që kujton punën e ndershme.
- Tjetrën që mban shpirtin e dashurisë.
- Të tretën që vuan ndarjen.
Dhe një kryeqytet që s’ka as lum, as urë – por noton në ujërat e errët të harresës.
Ndoshta, vetëm atëherë kur në Prishtinë të ndërtohet një urë ndërgjegjeje, jo prej guri, do të mund të themi se ky vend më në fund i ka bashkuar brigjet e veta.
Në fund mbetet pyetja e madhe e Çun Lajçit:
Cilat ura, partishë mafioze, na ndanë e s’na bashkuan kurrë?
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.