By redaksia 
Nga Redaksia e PatriotikMedia.al
Lidhja mes Donald Trump dhe Izraelit ka qenë objekt i shumë interpretimeve — disa mirëdashëse, të tjera të mbushura me teori konspirative që duhet të refuzohen për shkak se janë të pabazuara dhe të rrezikshme. Në këtë analizë synohet të zhbëhet narrativa që e paraqet Trump-in si një “vegël” të interesave izraelite. Përmes fakteve konkrete, do të shqyrtojmë një marrëdhënie pragmatike, taktike dhe në lëvizje të vazhdueshme.
Një retorikë e lëngshme dhe e vështirë për t’u klasifikuar
Trump nuk përputhet lehtë në kallëpet ideologjike tradicionale. Stili i tij politik është performues dhe në ndryshim të vazhdueshëm, si një pasqyrë që reflekton tensionet e brendshme të shoqërisë bashkëkohore. Megjithatë, parimi i tij udhëheqës ka qenë gjithmonë i qartë: America First. Kjo reflektohet edhe në politikën e jashtme, edhe pse kohët e fundit është vënë në dyshim nga kritikët.
Gjatë presidencës së tij të parë, Trump u lavdërua nga qarqet pro-Izrael për vendime si zhvendosja e ambasadës në Jerusalem dhe tërheqja nga marrëveshja bërthamore me Iranin. Por kjo afërsi nuk duhet interpretuar si nënshtrim. Ngatërrimi i një marrëdhënieje të mirë me nënshtrimin është një gabim analitik që shtrembëron faktet dhe ushqen lexime konspirative, disa prej të cilave kanë sfond të dukshëm antisemit.
Lufta 12-ditëshe dhe përplasja me Netanyahu
Ngjarja më e fundit, e quajtur “Lufta e 12 ditëve”, ngjalli spekulime se Trump kishte tradhtuar premtimet për të shmangur luftërat e gjata në Lindjen e Mesme për shkak të lidhjeve me Izraelin. Por kjo anashkalon fakte kyçe. Më 13 qershor 2025, Izraeli nisi operacionin “Luanin Ngjitës” kundër Iranit pa koordinim me Uashingtonin. SHBA zyrtarisht u distancua, duke sqaruar se Izraeli kishte vepruar në mënyrë të njëanshme.
Kur konflikti rrezikonte të zgjaste, Trump reagoi me një bombardim të përqendruar — “Operacioni Çekiçi i Mesnatës” — duke shkatërruar bunkerët bërthamorë të Iranit. Rezultati: një armëpushim i menjëhershëm i shpallur nga vetë Trump, që tronditi aleatët dhe kundërshtarët. Ai kritikoi publikisht Izraelin për dëshirën për të vazhduar sulmet dhe shfaqi po ashtu pakënaqësi me Iranin. Në fund, të dy vendet pranuan paqen.
Figurat trumpiste si Marjorie Taylor Greene, Steve Bannon dhe Tucker Carlson e kritikuan ofensivën, duke sugjeruar se ishte një lëshim ndaj lobit pro-Izrael. Trump i mohoi këto akuza dhe kritikoi hapur Carlson-in, duke e quajtur ndërhyrjen një akt parandalues kundër programit bërthamor iranian, që vetë ai e kishte dënuar qysh në vitin 2011. Me përdorimin e avionëve B2 dhe 14 bomba anti-bunker, ndërhyrja amerikane zhduku justifikimin izraelit për të vazhduar luftën.
Bazuar në qëndrimet e mëhershme të Trump, është shumë e pamundur që ai të fusë SHBA-në në një luftë të zgjatur me Iranin. Për momentin, gjithçka është ndalur. Nëse Irani apo Izraeli e shkelin paqen, do të mbeten vetëm.
Tensionet e grumbulluara me Netanyahu
Shumë kanë harruar se në maj të vitit 2025 marrëdhëniet Trump–Netanyahu kishin pësuar përkeqësim të dukshëm. Që nga momenti kur Netanyahu e uroi shpejt Biden-in në 2020, ndërkohë që Trump denonconte manipulime zgjedhore, marrëdhëniet e tyre janë ftohur.
Trump nuk ia ka harruar këtë, dhe as incidentin kur Netanyahu u tërhoq papritur nga operacioni për vrasjen e Soleimanit. Shtohet edhe skandali me këshilltarin e sigurisë kombëtare Mike Waltz, që u shkarkua për komunikime të paautorizuara me zyrtarë izraelitë.
Trump ka përjashtuar Izraelin nga një turne i fundit diplomatik në Lindjen e Mesme, ka ndërprerë vizitat zyrtare të zyrtarëve të lartë izraelitë dhe ka vendosur kontakte të drejtpërdrejta me Hamasin përmes Katarit, duke përjashtuar qeverinë izraelite. Ai gjithashtu ka ushtruar presion për lejimin e ndihmës humanitare në Gaza dhe ka njohur krizën humanitare.
Trump ka treguar herë pas here se marrëdhënia e tij me Izraelin nuk është pa tensione:
E ndryshoi strategjinë e Pentagonit për t’u përqendruar në përballjen me Kinën, jo më terrorizmin islamik.
U tërhoq nga Marrëveshja e Parisit për klimën, pavarësisht kërkesës së Netanyahu-t.
Zbriti prezencën ushtarake në Siri, gjë që shqetësoi Tel Avivin.
Ruajti një marrëdhënie të qëndrueshme me Turqinë, një rival i Izraelit.
Hoqi disa sanksione ndaj Sirisë dhe propozoi marrëveshje të re me Iranin, kundër dëshirës së Izraelit.
Refuzoi të përfshihej në konflikte si ai i Libanit apo Jemeni.
Të gjitha këto nuk janë shenja nënshtrimi, por pragmatizëm dhe mbrojtje e interesave strategjike të SHBA-së.
Kundër narrativave të rrezikshme
Ta përkufizosh politikën e jashtme të Trump-it si “agjendë sioniste” është po aq e paarsyeshme sa teoria e vjetër se ai ishte “vegël e Rusisë” – teori e rrëzuar nga raporti Mueller. Të dyja përpiqen të delegjitimojnë autoritetin presidencial përmes spekulimeve.
Populli hebre nuk është një bllok monolitik: në SHBA ka hebrenj që janë kritikë të ashpër ndaj Trump, ashtu si ka të tjerë që e mbështesin. Ignorimi i kësaj diversiteti ushqen stereotipe të rrezikshme.
Marrëdhënia mes Trump dhe Izraelit ka qenë taktike, jo nënshtruese. Ajo është ndërtuar mbi interesa të përbashkëta, por edhe mbi ndasi dhe vendime të pavarura. Presidenca e Trump tregon se është e mundur të ruash lidhje të ngushta pa hequr dorë nga sovraniteti politik. Çdo pretendim për nënshtrim apo diktat bie përballë fakteve.
Analiza politike serioze kërkon të ndahet kritika legjitime nga teoritë e rrezikshme. Dhe në këtë kontekst, Trump nuk mund të etiketohet as si armik i Izraelit, as si kukull e tij. Ai është, para së gjithash, një udhëheqës që ndjek interesin kombëtar amerikan.
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.