Nga Redi Minga:
Shqiptarët kanë treguar shpesh një dobësi të thellë politike: janë gati të shiten për një grusht parash, një vend pune, një favor të vogël, mjafton që përballë të kenë një lider që sillet si i fortë. E njëjta shfaqje përsëritet prej dekadash – e njëjta turmë që ul kokën para pushtetit, ngritët në urrejtje sapo ai bie.
Ky cikël nuk ka ndryshuar që nga diktatura e deri tek Rilindja.
45 vite nën Enverin – dhe 45 sekonda për ta flakur tutje
Për gjysmë shekulli, Enver Hoxha sundoi me frikë, varfëri dhe izolim. Shqiptarët i këndonin këngë, i mbanin portretet në çdo shtëpi dhe respektonin kultin e tij të sëmurë. Por sapo regjimi u shemb, populli e braktisi me një shpejtësi marramendëse: portretet u dogjën, librat u hodhën në kosh, ndërsa kujtesa u rilye.
Një popull i nënshtruar për dekada u bë papritur “kundër diktaturës”.
Një ndryshim po aq i shpejtë sa i rremë.
1997 – Berisha i ngritur në qiell dhe i flakur në tokë
Në fillim të tranzicionit, Sali Berisha u pa si lideri i parë që do e nxirrte Shqipërinë nga errësira. Shumë besuan se ai ishte njeriu i duhur për të rikthyer dinjitetin e humbur.
Por kur sistemet piramidale shpërthyen, i njëjti popull që e mbështeste deri dje, sot vraponte i armatosur në rrugë dhe festonte ditën kur qeveria e tij u shemb.
Një tjetër kult lideri, një tjetër zhgënjim kombëtar.
Rama dhe Rilindja – projekti më i sofistikuar i kapjes së shtetit
Sot, Edi Rama ka krijuar versionin më modern të kësaj logjike autokratike. Por ndryshe nga Enveri apo Berisha, ai ka pasur një aleat shumë më të fuqishëm: makinerinë globale të George Soros, e cila ndërtoi me durim një rrjet të tërë fondacionesh, OJQ-sh, lobesh dhe figurash publike që e përforcuan pushtetin e tij në çdo qelizë të shtetit.
- Kapja e drejtësisë me reformën e Sorosit, që e shndërroi SPAK-un në një instrument selektiv.
- Kapja e medias me propagandë, ku gënjeshtra u shndërrua në standard komunikimi.
- Kapja e zgjedhjeve, me patronazhimin e turpshëm që turpëroi demokracinë shqiptare.
Kapja e institucioneve, nga bashkitë te ministritë, ku sot sundon një regjim klientelist, jo një qeveri demokratike.
Rama u paraqit si artisti modern, europiani progresist, lideri vizionar. Por pas kësaj fasade qendron një projekt i kontrolluar – ku pushteti mbijetoi duke varfëruar popullin dhe duke shpërblyer pakicën e lidhur me pushtetin.
Pse shqiptarët bie pre e liderëve të fortë?
Sepse:
- kemi mungesë kulturë shtetformuese, një plagë e lënë trashëgimi nga komunizmi;
- mbështetja politike blihet me thërrime, ndërsa morali publik është rrëzuar;
- liderët nuk gjykohen nga rezultatet, por nga propaganda;
- institucionet janë më të dobëta se individët – një recetë perfekte për autokraci;
- shoqëria ka ende trauma historike, që e bëjnë të lehtë manipulimin kolektiv.
Kjo është arsyeja pse çdo 20–30 vite, kombi kalon nga një “shpëtimtar” te një tjetër.
Dhe kur të bjerë Rama… do të shohim të njëjtën skenë
Historia është e paragjykuar – sepse ka ndodhur gjithmonë kështu:
Populli i heshtur për vite të tëra, papritur bërtet.
Populli që toleroi padrejtësi, kërkon llogari kur sistemi shembet.
Populli që sot e sheh Ramën si njeriun e fortë, nesër do e akuzojë si autokratin që e mashtroi.
Ky cikël do të përsëritet.
Jo sepse Rama është i pathyeshëm, por sepse asnjë lider i kapur nga Sorosi dhe oligarkia nuk ka jetuar më shumë se cikli i vet politik.
Shqipëria nuk ka nevojë për liderë të fortë – por për institucione të forta
Deri ditën që shqiptarët të kuptojnë se shpëtimi nuk vjen nga një njeri, por nga ndërtimi i një shteti të së drejtës, historia jonë do të vazhdojë të sillet rreth të njëjtit rreth vicioz: ngritje e liderit, adhurim i liderit, rënia e liderit.
Dhe në fund të çdo cikli, kombi mbetet më i dobët, ndërsa oligarkia më e pasur.
Rama do të ketë të njëjtin fund si ata që erdhën para tij.
Pyetja nuk është nëse, por kur.
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.