Nga Fatmir Merkoçi:
Minatorët e Spaçit ndihen të braktisur dhe të harruar, jo vetëm nga mos përfillja e kërkesave të tyre nga pushtetarët dhe Qeveria e Minukut, por edhe nga vetë sindikata e quajtur BSPSH. I njëjti fat preku dhe naftëtarët e vendit.
Në një vend demokratik, sindikalizmi është baza e zhvillimit, një element kryesor i mbrojtjes së të drejtave të punëtorëve. Por në Shqipëri, sindikalizmi u shndërrua në një mjet politik, ku sindikatat nuk funksionojnë si duhet për punëtorët. Kryetarët e tyre i shohin vetën si pronarë të sindikatave, jo si mbrojtës të të drejtave të punëtorëve.
Që pas rrëzimit të qeverisë Nano në 1991, politika e futi sindikatën “nën sqerullën e saj”, duke e ndarë në dysh dhe duke e përdorur sipas nevojës së partive. Për tre dekada, të dyja sindikatat kryesore (BSPSH dhe ajo e minatorëve, me kryetarë Gëzim Kalaja dhe Kurt Kola) nuk kanë pasur aktivitet real sindikal. Ato përqendrohen tek peronat dhe konfliktet e brendshme, duke harruar rolin kryesor: oponenca ndaj qeverisë dhe mbrojtja e punëtorëve.
Askush nuk ka drejtuar kërkesa reale qeverive për përmirësimin e kushteve të punës, dhe mbrojtja e të drejtave të punëtorëve është sa minimale, aq edhe e papërfillshme. Në tre dekada, Shqipëria ka parë protesta partiake, por asnjëherë protesta sindikaliste të vërteta, siç ndodh në vendet e zhvilluara.
Kur një minator ose naftëtar ngrihet në protestë, kryetarët e sindikatave shpesh janë të parët që nuk i mbështesin. Organizimi mungon, koordinimi është zero. Kjo është një tragjedi e qesharake, ku punëtorët nuk gjejnë mbështetje as nga sindikata, as nga media që shpesh i trajton çështjet sindikale sipërfaqësisht.
Pa sindikalizëm të vërtetë, nuk ka demokraci, nuk ka zhvillim, dhe punëtorët mbeten të braktisur para çdo qeverie dhe oligarku.
Titulli origjinal: Dy greva as Kalaja as Kola nuk …. Kujdes spiunët.
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.