Nga Redi Minga – Analizë historike dhe politike
Në historinë e tranzicionit shqiptar, emri i Fatos Nanos mbetet ndër më të përmendurit – për disa si “arkitekti i demokracisë socialiste”, për të tjerë si njeriu që futi Shqipërinë në rrjetën e interesave ndërkombëtare, veçanërisht të Fondacionit Soros. Por përtej polemikave ideologjike, një pyetje që lind natyrshëm është: a ishte vërtet Fatos Nano politikani më liberal që ka pasur Shqipëria?
Një “liberal” i rrethuar nga ish-komunistë
Fatos Nano doli në skenën politike në fillim të viteve ’90, si pasardhës politik i Partisë së Punës, të cilën e “shndërroi” në Partinë Socialiste të Shqipërisë. Me këtë lëvizje, Nano u përpoq të krijonte një imazh të ri – atë të një lideri modern, evropian, tolerant dhe liberal.
Por në realitet, aparati që e rrethonte ishte po ai i vjetër, nomenklatura komuniste, që vetëm kishte ndërruar uniformë. Nano mbajti në krah njerëz që kishin qenë pjesë e aparatit të diktaturës dhe i përdori për të konsoliduar pushtetin e tij personal, jo për të ndërtuar një sistem të vërtetë liberal-demokratik.
“Liberalizmi” sipas Sorosit
Në fillim të viteve 1990, në Tiranë mbërriti rrjeti i Fondacionit Soros, që nën petkun e “demokracisë” nisi të ndikonte politikën, median dhe shoqërinë civile shqiptare. Pikërisht këtu hyn në lojë Delina Fico, gruaja që më vonë do të lidhej me Edi Ramën, por që fillimisht ishte pjesë e afërt e rrethit të Fatos Nanos.
Nëpërmjet Ficos, Nano hapi dyert për ndikimin direkt të Fondacionit Soros në Shqipëri, duke futur në qeveri dhe institucione dhjetëra figura që më vonë do të bëheshin pjesë e “rilindjes” së Edi Ramës. Ky ishte momenti kur liberalizmi shqiptar u shndërrua në një instrument manipulimi politik dhe kulturor.
Nga “liberal” në “babai shpirtëror” i Rilindjes
Nëse sot shohim me kujdes ideologjinë e Edi Ramës dhe Partisë Socialiste moderne, kuptojmë se shumë nga themelet e saj u hodhën pikërisht nga Nano.
Ideja e “shtetit laik”, e moralit të relativizuar, e hapjes ndaj çdo ndikimi të huaj – ishin linja që Nano i përqafoi dhe i shiti si “liberalizëm”.
Por në thelb, ato ishin ideologji të importuara, të cilat shërbyen për të dobësuar identitetin kombëtar dhe për të zëvendësuar vlerat tradicionale shqiptare me modele të huaja, të financuara dhe të kontrolluara nga jashtë.
Trashëgimia e Fatos Nanos: Liberal apo përçues i një agjende të huaj?
Nëse “liberal” do të thotë njeri që mbron lirinë, fjalën e lirë, ekonominë e tregut dhe sovranitetin e kombit, atëherë Fatos Nano nuk ishte liberal.
Nëse “liberal” do të thotë të hapësh kufijtë për ndërhyrje të huaja, të shkatërrosh moralin kombëtar dhe të varësh politikën shqiptare nga fondacione të huaja, atëherë po — Nano ishte më “liberali” që ka pasur Shqipëria.
Historia e Fatos Nanos nuk është thjesht historia e një politikani ambicioz, por fillimi i një epoke ku Shqipëria humbi pavarësinë e saj ideologjike dhe kulturore.
Në emër të “liberalizmit”, Nano hapi rrugën për kolonizimin politik dhe moral të vendit, një proces që më pas u përkryer nga nxënësi i tij më i devotshëm – Edi Rama.
Sot, kur flasim për liberalizëm, duhet të bëjmë dallimin mes lirisë së vërtetë kombëtare dhe servilizmit ndaj globalizmit.
Në këtë kuptim, Fatos Nano nuk ishte liberal – ai ishte preludi i një robërie të re për Shqipërinë.
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.