Nga Redaksia:
Ka diçka thellësisht njerëzore në mbrojtjen e jetës. Është një instinkt që shkon përtej ideologjive, feve dhe epokave. Që prej momentit kur njeriu fitoi ndërgjegje, ai e kuptoi se jeta — çdo jetë — ka një vlerë të paçmuar. Por sot përballemi me një paradoks të dhimbshëm: kemi mësuar të justifikojmë shuarjen e jetës më të pafajshme dhe më të pambrojtur — asaj që ende nuk mund të flasë e të mbrohet.
Aborti nuk është një zgjedhje e thjeshtë, as një procedurë mjekësore rutinë. Është një vendim që prek shpirtin, që lë plagë të padukshme te ata që e përjetojnë dhe që na vë përballë një pyetjeje që shumëkush përpiqet ta shmangë: çfarë do të thotë vërtet jeta njerëzore?
Çdo zemër që fillon të rrahë në barkun e një nëne është një histori e mundshme. Është një e qeshur që s’u dëgjua kurrë, një fjalë që s’u shqiptua, një shikim që s’do ta njohim dot. Të thuash se ajo jetë nuk ka vlerë sepse “ende nuk ndien” apo “nuk mendon” është ta reduktosh ekzistencën në një llogari biologjike. Njerëzimi nuk matet me shkallë zhvillimi; një fëmijë nuk vlen më shumë se një plak, as një i shëndetshëm më shumë se një i sëmurë. Jeta është një mrekulli që në frymën e saj të parë… edhe kur ajo frymë ende s’ka dalë në ajër.
Shumëkush e justifikon abortin si akt lirie. Por liria e vërtetë nuk mund të ndërtohet mbi mohimin e një jete tjetër. Liria e pastër lulëzon kur zgjedhim të mbrojmë, të shoqërojmë, të mbajmë — jo kur vendosim kush meriton të jetojë e kush jo. Të kthejmë dhimbjen në arsye për të shuar një jetë është të mohojmë vetë fuqinë njerëzore për ta kthyer dhimbjen në dashuri, vështirësinë në shpresë.
Është edhe vuajtja e grave, një dhimbje reale që nuk mund dhe nuk duhet injoruar. Por t’u ofrosh atyre vdekjen si zgjidhje të ankthit është një formë braktisjeje. Dhembshuria e vërtetë nuk zhduk njërin prej të dyve; ajo përfshin të dy. Shoqëria duhet të përqafojë, jo të gjykojë; të mbështesë, jo të braktisë; të qëndrojë pranë gruas që ka frikë, që dyshon, që vuan. Mbrojtja e jetës është njëkohësisht mbrojtje e saj.
Vlera e jetës njerëzore nuk varet nga madhësia, forma apo rrethanat e saj. Ajo varet nga aftësia jonë për të njohur në çdo qenie — të lindur apo jo — pasqyrën e asaj që jemi: krijesa që dinë të duan, të kujdesen dhe t’i japin kuptim botës përmes vetë ekzistencës.
Kur një shoqëri ndalon së dëgjuari rrahjen më të vogël të zemrës, ajo fillon të humbasë të vetën.
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.