By redaksia 
Nga Dr. Adil Mustafa
Në vitin 2001, populli shqiptar në Maqedoni dëshmoi me vepra se është i gatshëm të sakrifikojë gjithçka për liri, barazi dhe të drejta kombëtare. Por, dy dekada më pas, dëshpërimi është i madh: elita politike shqiptare mbeti peng i një pasioni të sëmurë për pushtet.
Partitë shqiptare në Maqedoni nuk e kanë parë pushtetin si mjet për realizimin e idealeve kombëtare, por si qëllim në vetvete. Premtimet, platformat, morali politik dhe ndjenjat patriotike janë përdorur thjesht si dekor propagandistik për të arritur në kolltukë, ku më pas harrohet gjithçka.
Nga shpresa te zhgënjimi
Pas konfliktit të vitit 2001, shpresa ishte e madhe. Shqiptarët besonin se më në fund do të vendosej drejtësia. Se do të kishim barazi me maqedonasit, zhvillim në trevat tona, përfaqësim dinjitoz në institucione, arsim cilësor, shëndetësi efikase, dhe një administratë ku gjuha shqipe të ishte e pranishme dhe e respektuar.
Pollogu do të bëhej qendra e zhvillimit agro-bujqësor, Manastiri simbol i gjuhës dhe identitetit kombëtar. Kumanova dhe Likova – flamurtarët e luftës – do të përfitonin më shumë se vetëm premtime. Tetova, Kërçova, Shkupi i Nënë Terezës, Struga, Ohri, Dibra – të gjitha do të ishin vatra moderne, të zhvilluara dhe të drejtuara nga vizioni shqiptar.
Por realiteti është zhgënjyes. Marrëveshja e Ohrit mbeti në letër. Kushtetuta nuk u prek. Të rinjtë nuk u përfshinë. Pushteti u kap nga një kastë që, në vend të shërbimit ndaj kombit, u mbyll në luksin personal dhe pazaret me establishmentin sllavo-maqedonas.
20 vjet peng i kolltukut
Unë vetë, si dëshmitar i asaj kohe, kujtoj përkushtimin e njerëzve të zakonshëm: mësues, mjekë, zejtarë, fermerë, të rinj e të reja, të gjithë të gatshëm të sakrifikojnë për shqiptarinë. Disa dhanë jetën, të tjerë u burgosën, u torturuan, dhe shumë kontribuan financiarisht pa asnjë interes personal.
Por çfarë bëri elita politike pas luftës? Asgjë për shqiptarët, gjithçka për veten. Pushteti u bë drogë. Patriotizmi u zëvendësua me korrupsionin, vizioni me klientelizmin, dinjiteti me nënshtrim. Sot, po të njëjtët individë – me emra të ndryshëm por qëllime të njëjta – vazhdojnë të ëndërrojnë kthimin në pushtet pa asnjë projekt kombëtar.
Ku janë kushtet?
Nëse kjo që them do të ishte vetëm një opinion personal, atëherë pse për 20 vjet asnjë politikan shqiptar nuk ka pasur guximin të vendosë një kusht të vetëm? Pse askush nuk thotë: “Ose shqiptarët popull shtetformues, ose nuk ka qeveri”? Pse asnjëherë nuk është thirrur për krizë politike dhe mosbindje civile si mjet për të kërkuar të drejtat legjitime?
E thjeshtë: sepse janë peng i pushtetit. Nuk kanë integritet, nuk kanë dije, nuk kanë guxim. Janë nën shantazh, të korruptuar, pa asnjë autoritet moral ose ndërkombëtar. Dhe mbi të gjitha, nuk i udhëheq dashuria për komb, por epshi për karrige.
Koha për një elitë të re
Kjo klasë politike e ka shteruar kredibilitetin e saj. Populli shqiptar në Maqedoni ka nevojë për një skuadër të re, me busull të qartë kombëtare: pa të drejtat kolektive të shqiptarëve – s’ka shtet funksional në Maqedoni!
Të rinjtë që nuk janë komprometuar nga pazaret e kaluara, janë shpresa. Ata duhet të marrin përgjegjësinë për ta vendosur përfundimisht çështjen shqiptare në qendër të skenës politike. Politika e ardhshme shqiptare në Maqedoni nuk duhet të kërkojë asgjë më pak se:
Ndryshim kushtetute
Barazi të plotë institucionale
Gjuhë shqipe zyrtare në praktikë
Përfaqësim real në çdo hallkë shtetërore
Zhdukjen e korrupsionit politik shqiptar
Deri atëherë, kujtohuni për një të vërtetë të thjeshtë por të dhimbshme:
Kur politika bëhet peng i pushtetit, populli mbetet peng i padrejtësisë.
Ndalohet kopjimi dhe shpërndarja pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.