By redaksia 
Nga: Daniel Demiraj
Në trojet shqiptare, ndarja më e thellë nuk është as ajo fetare, as ajo krahinore, por ndarja më e rrezikshme e shekullit tonë është ndarja sipas partive politike. Ajo që ka ndodhur në Shqipëri dhe trojet shqiptare pas viteve ’90 është një infektim i thellë i ndërgjegjes sonë kombëtare me virusin e militantizmit partiak. Në vend që të shohim njëri-tjetrin si shqiptarë, si vëllezër të të njëjtit komb e të njëjtit gjak, ne shohim flamurin e partisë para flamurit kuqezi.
Dikur, në kohë lufte, kur toka jonë lëngonte nën çizmen e huaj, shqiptarët i shihnin njëri-tjetrin si bashkëluftëtarë. Kur trimi i Kosovës i dilte zot trojeve në vitet ’90, ai nuk pyeste për partinë e tjetrit. Kur mërgimtari derdhte djersën në Gjermani apo Zvicër për të dërguar ndihmë në Shqipëri, nuk e pyeste askush se cilën sigël votonte. Por sot? Sot, në çdo diskutim, në çdo debat, në çdo krizë — pyetja e parë është: “Po ti, i kujt je?”
Ky është degradimi më i madh që na ka ndodhur si komb. Nuk është as varfëria, as emigrimi, as korrupsioni. Është urrejtja e verbër ndaj tjetrit që mendon ndryshe. Është mungesa e vëllazërisë.
Si ka mundësi që në një dasmë familjare të mos ulen më kushërinjtë në një tavolinë ngaqë janë me parti të ndryshme? Si ka mundësi që në varrime, në festa, në shkollë, në punë, të ndjejmë ndasi për shkak të bindjeve politike? Kjo nuk është demokraci. Kjo është dështim shoqëror. Dhe fajtorë janë të gjithë: nga politikanët që e nxisin këtë ndarje, tek mediat që e ushqejnë çdo ditë, deri tek ne që heshtim.
Po kur do vijë ajo ditë? Kur do e kapërcejmë më në fund këtë urrejtje të pakuptimtë që na ka helmuar shpirtin?
Do vijë kur të kuptojmë që flamuri i partisë nuk është më i rëndësishëm se flamuri kuqezi. Do vijë kur të kuptojmë që nuk jemi armiq për shkak se kemi mendime të ndryshme. Do vijë kur të kujtojmë që përpara se të jemi demokratë, socialistë, apo të pavarur, jemi shqiptarë.
Le të ndalojmë për një moment dhe të shohim njëri-tjetrin në sy. Jo me urrejtje. Jo me përçmim. Jo si “ai i PS-së” apo “ky i PD-së”. Por si vëlla me vëlla. Si motër me motër. Si shqiptar me shqiptar.
Se nëse nuk ndodh kjo, atëherë as bashkimi kombëtar, as liria, as dinjiteti nuk do të jenë të mundura. Do vazhdojmë të jemi të përçarë, të ndarë, të përdorur nga një klasë politike që e ushqen ndarjen për të qëndruar në pushtet.
E atëherë pyetja nuk është vetëm “kur do vijë ajo ditë?”, por “a do vijë ndonjëherë nëse nuk ndryshojmë ne vetë?”.
Nëse do ta duash Shqipërinë, fillo duke dashur shqiptarët!
Ky material është pronë e Patriotikmedia.al dhe është i mbrojtur nga ligjet për të drejtën e autorit. Ndalohet riprodhimi, shpërndarja apo publikimi i plotë apo i pjesshëm i këtij materiali pa lejen e shkruar paraprakisht nga redaksia. Shkelësit do të përballen me pasojat ligjore sipas legjislacionit në fuqi.