Nga Redaksia:
Shqipëria po hyn në një krizë të thellë demografike që po kërcënon vetë ekzistencën e saj si shtet dhe si komb. Në vitin 1989 vendi kishte mbi 3.3 milionë banorë, moshë mesatare ishte 26 vjeç dhe çdo grua sillte në jetë mesatarisht 2 ose 3 fëmijë. Sot, në vitin 2025, Shqipëria ka vetëm 2.76 milionë rezidentë, mosha mesatare është rritur ndjeshëm, ndërsa lindshmëria ka rënë në nivel alarmant – vetëm 1.3 fëmijë për grua.
Çdo vit lindin shumë pak foshnje dhe shqiptarë që ndahen nga jeta janë shumë. Bilanci është negativ. Ndërkohë mbi 1.6 milion shqiptarë kanë emigruar përgjatë këtyre dekadave, duke boshatisur fshatra, qytete dhe shkolla. Vetëm në 12 vitet e fundit janë mbyllur shumë shkolla për shkak të mungesës së nxënësve.
Ky realitet nuk është thjesht një statistikë, por akt-konstatim mbi shuarjen e brezave. Pa lindje të reja nuk ka kush ta mbajë gjallë gjuhën, traditën, familjen e kombin. Pa të rinj nuk ka buxhet, ushtri, ekonomi e as peshë ndërkombëtare.
Një shtet pa rini është një shtet që vdes ngadalë.
Tre mandatet e qeverisjes 2013–2025 e kanë injoruar këtë alarm. Politika shqiptare është marrë me fasada, me kartolina për turistë dhe me propaganda boshe, ndërsa tekstin e brendshëm të kombit – jetën e re, familjen, të ardhmen – e ka lënë bosh. Ky është dështimi më i madh i kësaj periudhe dhe prova se vendi ka nevojë për një doktrinë të mbijetesës demografike.
Shembujt nga Evropa tregojnë se zgjidhje ka: Hungaria ka vendosur politika të drejtpërdrejta për nënat dhe familjet, duke falur kredi, duke garantuar çerdhe publike dhe duke e bërë fëmijën jo barrë, por mundësi. Polonia e disa komuna kroate kanë ndjekur të njëjtën rrugë me rezultate të dukshme. Shqipëria nuk mund të presë më – pa një kthesë të tillë, humbja nuk do të jetë thjesht e zgjedhjeve, por e vetë të ardhmes kombëtare.
Sot një bankë shkolle e zbrazur nuk është thjesht një institucion pa nxënës, por një kambanë që troket për një brez që nuk erdhi kurrë.
Një maternitet i heshtur nuk është vetëm një ndërtesë pa foshnja, por një shenjë e humbjes së shpresës për të ardhmen.
Një fshat i mbetur me vetëm të moshuar nuk është thjesht një hapësirë e heshtur, por një varrezë e hapur ku humbet gjallëria e brezave.
Kur bilanci i jetës kthehet në bilanc humbjeje, kur shkollat mbyllen më shpejt se hapen, kur maternitetet heshtin më shumë se gëzojnë, kur fshatrat nuk dëgjojnë më zërin e fëmijëve por vetëm trokitjen e shkopinjve të pleqve, atëherë kemi hyrë në fazën e paralajmërimit historik.
Këto shifra nuk janë thjesht tregues; janë aktgjykime.
Janë pasqyra ku kombi sheh fytyrën e tij dhe pyet: a kemi ende të ardhme?
Rreziku nuk është vetëm social e ekonomik; është gjeopolitik.
Në Ballkan, dobësia demografike është ftesë për ndikim.
Ky nuk është apel partiak, por një memorandum ndërgjegjeje. Çdo shqiptar duhet ta kuptojë: pa breza të rinj nuk ka Shqipëri.
Ky material është pronë e Patriotikmedia.al dhe është i mbrojtur nga ligjet për të drejtën e autorit. Ndalohet riprodhimi, apo publikimi i plotë apo i pjesshëm i këtij materiali pa lejen e shkruar paraprakisht nga redaksia. Shkelësit do të përballen me pasojat ligjore sipas legjislacionit në fuqi.