Nga Redi Minga:
Historia shqiptare ka një prirje të çuditshme për t’u përsëritur, sidomos kur pushteti kalbet dhe drejtuesit humbasin çdo lidhje me realitetin. Sot, gjithnjë e më shumë zëra po artikulojnë një skenar që deri dje dukej i pabesueshëm: Edi Rama nuk do të përfundojë i arrestuar, por i arratisur. Jo ndryshe nga Ahmet Zogu në prillin e vitit 1939.
Në pamje të parë, krahasimi mund të duket i fortë. Por në thelb, ngjashmëritë janë tronditëse.
Një pushtet i izoluar dhe i rrethuar nga frika
Edi Rama sot nuk qeveris më, por mbijeton. Ai nuk udhëheq një shtet funksional, por një sistem të kapur nga korrupsioni, klientelizmi dhe frika. Rreth tij nuk ka më idealistë apo socialistë, por njerëz që mendojnë vetëm për shpëtimin personal. Rilindja është kthyer në një bunker, ku secili sheh nga dritarja për të gjetur rrugën e arratisjes.
SPAK-u, pavarësisht debateve dhe dyshimeve, ka nisur të prekë rrethin e ngushtë të pushtetit. Dosjet nuk janë më thashetheme kafenesh, por materiale që qarkullojnë në zyrat e drejtësisë dhe në kancelaritë ndërkombëtare. Dhe Rama e di këtë.
Arrestimi? Jo. Arratisja? Shumë e mundshme
Historia na mëson se liderë të tillë rrallë presin prangat. Ata largohen para se dera të mbyllet. Ahmet Zogu nuk u rrëzua nga një gjykatë, por nga realiteti që nuk e kontrollonte më. Ai mori arin, familjen dhe u largua, duke lënë pas një vend të pambrojtur dhe të tradhtuar.
Sot, Shqipëria po përjeton një tradhti tjetër, më të sofistikuar, më cinike. Pasuritë publike janë grabitur, rinia është dëbuar, shteti është shndërruar në një vegël personale. Kur ora e llogaridhënies të afrohet realisht, Edi Rama nuk do të presë vendimin. Ai do të zgjedhë aeroportin.
Një arratisje e përgatitur prej kohësh
Nuk është rastësi që Rama ka ndërtuar lidhje të forta jashtë vendit, ka investuar në imazh ndërkombëtar dhe ka mbajtur gjithmonë një derë hapur larg Shqipërisë. Kjo nuk është diplomaci, por siguracion personal. Kur skena të shembet, ai nuk do të jetë këtu për të parë rrënojat.
Ashtu si Zogu, edhe Rama do të përpiqet ta paraqesë largimin si “zgjidhje politike” apo “nevojë personale”. Por historia nuk mashtron. Arratisja mbetet arratisje, dhe ikja nga përgjegjësia është forma më e pastër e fajësisë.
Shqipëria pas Ramës: një provë për kombin
Pyetja e vërtetë nuk është nëse Rama do të arrestohet apo do të ikë. Pyetja është: a do të zgjohet Shqipëria pas largimit të tij? A do të ketë drejtësi reale, apo thjesht një ndërrim aktorësh në të njëjtën skenë të kalbur?
Në vitin 1939, shqiptarët u lanë vetëm. Sot, kombi ka një shans të dytë: të mos mashtrohet më nga figurat, por të kërkojë përgjegjësi, drejtësi dhe sovranitet real.
Historia po troket sërish. Dhe si gjithmonë, ajo do t’i mbajë mend jo ata që ikën, por ata që u lanë pas.