Nga Riza Mançe:
Historia e Luftës së Dytë Botërore në Shqipëri është shkruar për dekada nën diktatin e propagandës së Partisë Komuniste. Përmes miteve, shifrave të fryra dhe manipulimeve të qëllimshme, u krijua një realitet paralel – një histori e ndërtuar për të legjitimuar pushtetin dhe për të fshehur të vërtetat e hidhura.
Por faktet, dokumentet dhe arkivat thonë diçka krejt tjetër.
Këtë e tregon edhe rrëfimi personal i një dëshmitari: babai i autorit, intelektual me shkollë të lartë, që luftoi 22 muaj si partizan dhe u dekorua dy herë. Por ajo që ai pa në luftë dhe ajo që u shkrua në librat e regjimit janë dy realitete që nuk takohen.
Shifrat që nuk i dalin propagandës: 216 ushtarë gjermanë të vrarë në gjithë Shqipërinë
Në vitin 1966, Bundestagu Gjerman – ashtu si dhe qeveria italiane – dërgoi në Shqipëri ekipe hetimore për të kërkuar eshtrat e ushtarëve të rënë gjatë viteve 1943–1944.
Raporti i major Herrbart, i dorëzuar zyrtarisht qeverisë shqiptare, jep shifrën përfundimtare:
216 ushtarë gjermanë kishin humbur jetën në territorin shqiptar
(24 shtator 1943 – 27 nëntor 1944)
Nga këta:
104 ushtarë u vranë nga bombardimi britanik në Qafë-Krrabë më 14 nëntor 1944, kur aviacioni anglez goditi batalionin e tretë të Korparmatës së pestë që tërhiqej nga Selaniku në drejtim të Gjermanisë.
Kjo do të thotë:
216 – 104 = vetëm 112 gjermanë u vranë në përleshje me forcat shqiptare.
Dokumentet ekzistojnë – deri në vitin 1992 ishin “fond sekret lufte”, sot gjenden të çelura në arkiva.
Dhe propagandës i duhej miti: 28.000 dëshmorë!
Partia Komuniste deklaronte për dekada me radhë:
28.000 dëshmorë të luftës.
A del kjo shifër? Jo. Matematikisht, historikisht dhe logjikisht – nuk del kurrë.
Nëse 112 gjermanë paskan vrarë 28.000 partizanë shqiptarë, atëherë:
- çdo gjerman ka vrarë 250 shqiptarë,
- ndërkohë që shumica e partizanëve nuk kanë parë gjermanë me sy,
- ndërsa shumica e gjermanëve janë vrarë nga… aviacioni britanik.
Ky absurditet e bën propagandën të bjerë si kullë letre.
28 brigada – por më pak se 14.000 partizanë në total
Dokumentet zyrtare tregojnë:
Brigada I (Mehmet Shehu) → 716 partizanë
Brigada VII (Gjin Marku, Skënder Malindi) → 365 partizanë
Brigada XVI → 318 partizanë
Duke marrë maksimumin e mundshëm prej 500 vetash për brigadë:
28 brigada × 500 = 14.000 partizanë
Por dëshmorët?
28.000!
Pra, sipas Partisë, janë vrarë të gjithë nga dy herë!
Kjo është logjika komuniste që na kanë ushqyer për 50 vite.
Gjermanët nuk hynë as në Shkodër – partizanët ndiqnin “armikun” që nuk ekzistonte
Dokumentet e tërheqjes gjermane janë të qarta:
Kolonat gjermane u tërhoqën drejt Muriqanit,
pa hyrë në Shkodër,
dhe më 27 nëntor 1944 kaluan drejt Ulqinit, bashkuan forcat dhe shkuan në bregdetin dalmat.
Pra, pyetja është e thjeshtë:
Kë ndiqnin “këmbë për këmbë” partizanët, siç mburrej Enver Hoxha?
Gjermanët ishin me makina.
Partizanët ishin në këmbë.
Kontaktet luftarake ishin minimale.
“Ndiqja” ishte thjesht një alibi politike.
Arsyeja e vërtetë: Të mos shkoni në Kosovë
Në fakt, urdhri i vërtetë ishte politik:
Të mos hynin në Kosovë.
Enver Hoxha zbatonte direktivën e Miladin Popoviçit:
Kosova do t’i kthehej Jugosllavisë, si para vitit 1939.
Ndërkohë, në Kosovë zhvillohej lufta e vërtetë:
Gani Kryeziu me 10.500 shqiptarë mbronte Mitrovicën nga forcat serbe të Rankoviçit.
I shkruan Spiro Moisiut:
“Na ndihmoni, vëlla. Po na shtohen forcat serbe çdo ditë.”
Por Enver Hoxha i përgjigjet:
“Do ndjekim gjermanët në bregdetin dalmat. Kështu është marrëveshja me jugosllavët.”
Pas këtij tradhtimi të hapur,
Spiro Moisiu nuk firmosi më asnjë urdhër.
Fund tragjik: Partizanët shqiptarë çarmatosen nga serbët
Ndjekja farsë përfundoi keq:
Partizanët shqiptarë arritën në Muriqan kur gjermanët kishin ikur prej kohësh.
Marshuan kot deri në Vishegrad.
Ishin të rraskapitur, zbathur dhe pa armë.
Nga data 10–13 maj 1945, forcat serbe i çarmatosën plotësisht me arsyetimin:
“Lufta mbaroi.”
Shpëtuan vetëm falë bujarisë së popullit boshnjak.
Ky është realiteti i luftës. Pa mite. Pa propagandë. Pa Enver.
Shifrat flasin vetë.
Dokumentet flasin vetë.
Historia e vërtetë nuk i ngjan aspak filmave bardhë e zi të regjimit.
Propaganda komuniste ndërtoi një mit – një mit që tani po bie.
Dhe e vërteta, sado vonë të vijë, është shërim për të gjithë kombin.
