Nga Thierry Meyssan:
Të gjithë përdorin vazhdimisht fjalën “demokraci” dhe mediat masive na paralajmërojnë pa pushim kundër sjelljes autoritare të vendeve jo-liberale. Por është e lehtë të konstatosh se në Perëndim hidhet poshtë çdo mundësi për të hapur një debat ku mund të kundërshtohet si versioni zyrtar mbi atentatet e 11 shtatorit 2001 ashtu edhe reagimi ndaj epidemisë së Covid-19.
Tre majmunët e famshëm “të urtë” ilustrojnë një parim kinez: “Mos shih të Keqen, mos dëgjo të Keqen, mos thuaj të Keqen.” Por ata gjithashtu mund të ilustrojnë edhe frikën mbizotëruese në Perëndim, ku sot imponohen tre parime bazë: mos shih të Vërtetën, mos dëgjo të Vërtetën dhe mos thuaj të Vërtetën.
Përkujtimet rreth 20-vjetorit të atentateve të 11 shtatorit 2001 bënë të mundur të shihet ekzistenca e dy rrëfimeve plotësisht kontradiktore. Njëri prej tyre përsëritet pa pushim në shtypin e shkruar dhe audioviziv, ndërsa tjetri, ndryshe, mund të shihet në shtypin digjital. Sipas shtypit të shkruar dhe audioviziv, Al-Qaeda kishte shpallur luftë kundër Perëndimit dhe kishte thurur një krim spektakolar. Por në shtypin digjital denoncohet se ato atentate shërbyen për të fshehur një grusht shteti të brendshëm në Shtetet e Bashkuara.
Megjithatë, çdo diskutim mes mbrojtësve të secilës prej atyre dy versioneve rezulton i pamundur, sepse njëra nga palët – mbrojtësit e versionit zyrtar – refuzon të pranojë debatin. Ata i klasifikojnë të gjithë ata që e vënë në dyshim si “komplotistë”, “konspiracionistë” ose “konspiranoikë”. Sipas tyre, ata që kundërshtojnë versionin zyrtar janë, në rastin më të mirë, thjesht budallenj, dhe në rastin më të keq, njerëz të këqij, bashkëpunëtorë – me dëshirë ose jo – të terroristëve.
Kjo formë e diskreditimit të mosmarrëveshjes shtrihet tani në çdo ngjarje politike të rëndësishme. Me këtë, vizioni i botës që ka secila nga palët distancohet gjithnjë e më shumë nga tjetri.
Si ka mundur të lindë një përçarje kaq e madhe mes bashkëqytetarëve në shoqëri që pretendojnë të aspirojnë demokracinë? Kjo pyetje është veçanërisht e rëndësishme në masën që reagimi ndaj kësaj përçarjeje – as që është vetë përçarja – e bën të pamundur praktikën demokratike.
Kanale televizive të “informacionit të vazhdueshëm” i japin përparësi shpejtësisë për t’ia bërë publikut të ditur çdo ngjarje. Kjo u pengon atyre të vendosin ngjarjet në kontekst dhe sidomos t’i analizojnë drejt, dy funksione që përbëjnë vetë thelbin e gazetarisë. Ato e kthejnë shikuesin në një thjesht shikues të dënuar të shohë gjëra që nuk i kupton.
NJË KONCEPT I NGUSHTË I GAZETARISË
Sot na thonë se roli i gazetarit është të raportojë besnikërisht atë që ka parë. Megjithatë, kur një media lokale na interviston për ndonjë temë që njohim dhe më pas shohim se si e trajton atë temë, ajo që ndjejmë zakonisht është zhgënjim. Kemi përshtypjen se nuk jemi kuptuar. Disa ngushëllohen duke i thënë vetes se patën fatin e keq të ndeshen me një gazetar të dobët dhe kështu ushqejnë besimin e tyre tek mediat masive. Të tjerë, duke parë se si shtrembërohen gjërat në trajtimin e temave të vogla, pyesin se sa e madhe mund të jetë ajo shtrembërim kur bëhet fjalë për tema vërtet komplekse.
Në vitin 1989, turma që merrte pjesë në një nga fjalimet e Nicolae Ceausescu dëgjoi këtë të fundit të akuzonte fashistët se kishin shpikur një masakër të pashkruar në Timishoara. Turma, e indinjuar, filloi të thërriste emrin e asaj qyteti, pati një revoltë dhe Ceausescu u rrëzua dhe u vra. Kanali lokal televiziv i qytetit amerikan Atlanta (CNN) transmetoi drejtpërdrejt ato pak ditë që zgjati ajo “revolucion”. CNN u bë kështu televizioni i parë i informacionit të vazhdueshëm live dhe u ngrit në nivelin e një televizioni ndërkombëtar. Sot dihet se kurrë nuk pati ndonjë masakër në Timishoara. Gjithçka ishte një inskenim me kufoma të nxjerra nga morgu. Më vonë u mësua gjithashtu se një njësi propagande e ushtrisë amerikane kishte një zyrë ngjitur me sallën e redaksisë së CNN.
Manipulimi i Timishoarës funksionoi vetëm sepse u realizua live. Shikuesit nuk kishin asnjë mundësi të verifikonin pohimet e CNN, madje as kohë për të reflektuar. Megjithatë, në planin profesional, asnjë gazetar nuk guxoi të nxirrte përfundimet e duhura nga ajo ngjarje. Përkundrazi, CNN u bë modeli që ndoqën të gjitha televizionet e “informacionit të vazhdueshëm live” të dala më pas.
Gjatë luftës në Kosovë, në vitin 1999, unë përpiloja një buletin të përditshëm ku përmblidhja informacionet që vinin nga NATO dhe raportet e agjencive të shtypit rajonal (nga vende si Austria, Hungaria, Rumania, Greqia, Shqipëria, etj.) ku isha abonuar [1]. Që në momentin e parë binte në sy se ajo që “raportonte” NATO nuk konfirmohej nga agjencitë rajonale. Këto të fundit përshkruanin madje një konflikt shumë ndryshe nga ai që paraqiste NATO. Dukej qartë se tekstet e gazetarëve rajonalë të të gjitha vendeve, përveç atyre të Shqipërisë, përputheshin me njëri-tjetrin, por nuk ishin të pajtueshme me tekstet e NATO-s. Me kalimin e javëve, të dy versionet bëheshin gjithnjë e më të ndryshme.
Në përgjigje të kësaj situate, NATO i vuri drejtimin e komunikimit të saj në duart e Jamie Shea. Ky i fundit tregonte çdo ditë një anekdotë të re nga fusha e betejës. Shumë shpejt, shtypi ndërkombëtar pushoi së kushtuari vëmendje raporteve të gazetarëve rajonalë dhe nisi të përsëriste vetëm atë që prodhonte Jamie Shea. Versioni i Shea-s, pra versioni i NATO-s, u imponua përmes “mediave të mëdha”, të cilat thjesht injoruan raportet e agjencive rajonale – kështu unë u bëra i vetmi që shpërndaja atë që raportonin agjencitë rajonale. Mua më dukej se të dyja palët gënjenin dhe se e vërteta gjendej ndoshta diku midis dy pozicioneve të kundërta.
Kur ajo luftë përfundoi, humanitarë, diplomatë dhe ushtarakë të OKB-së vrapuan në Kosovë. Për habinë e tyre – dhe për habinë time – të sapoardhurit konstatuan se gazetarët vendas kishin përshkruar besnikërisht të vërtetën… ndërsa “raportet” e Jamie Shea, të cilin mediat ndërkombëtare e kishin konsideruar për 3 muaj si burimin e vetëm «të besueshëm», kishin qenë thjesht propagandë lufte.
Gazetarët perëndimorë që udhëtuan në Kosovë gjithashtu patën mundësi të konstatonin se kishin besuar tek një njeri që i kishte gënjyer pa asnjë turp. Por shumë pak prej tyre ndryshuan retorikën e tyre. Dhe edhe më pak ishin ata që arritën të bindnin redaksitë e tyre se NATO i kishte mashtruar. Me forcën e përsëritjes, narracioni i imponuar nga NATO ishte kthyer në “të Vërtetën” që do të mbetej në librat e historisë, pa marrë parasysh realitetin e fakteve.
GREQIA E LASHTË DHE PERËNDIMI MODERN
Në Greqinë e lashtë, veprat teatrale shkaktonin emocione të forta tek shikuesit, aq sa disa kishin frikë se mos perënditë do t’u vendosnin sprova shumë të rënda. Prandaj kori që rrëfente historinë nisi pak nga pak të kujdesej t’u rikujtonte spektatorëve se ajo që po shihnin nuk ishte reale, por një produkt i imagjinatës njerëzore.
Kjo distancim midis dukjes dhe realitetit, i neutralizuar sot nga miti i «informacionit drejtpërdrejt», quhet në botën e psikologjisë «funksion simbolik». Fëmijët e vegjël nuk arrijnë t’i ndajnë këto dy gjëra, ata i marrin të gjitha seriozisht. Por kur arrijmë në «moshën e arsyes», rreth 7 vjeç, të gjithë fitojmë aftësinë për të parë ndryshimin midis të vërtetës dhe asaj që është vetëm një përfaqësim, një shfaqje.
Në këtë pikë, arsyeja vihet përballë racionalitetit. Të jesh racional do të thotë të besosh vetëm gjëra të provuara. Të jesh i arsyeshëm është të mos besosh gjëra të pamundura. Dallimi është i madh sepse është e pamundur të gjesh të Vërtetën duke u mbështetur vetëm në besime. E Vërteta vjen me faktet.
Kur shohim avionë që përplasen me kullat e Qendrës Botërore të Tregtisë dhe njerëz që hidhen në zbrazëti për t’i shpëtuar flakëve, emocionohemi. Kur shohim Kullat Binjake duke u shembur, jemi buzë lotëve. Por kjo nuk duhet të na pengojë të reflektojmë [2].
Gjithmonë mund të na thonë se 19 terroristë rrëmbyen katër avionë. Por fakti është se asnjë nga ata 19 persona nuk figuronin në listat e pasagjerëve që realisht hipën në ato avionë, kështu që ata nuk mund të kishin rrëmbyer ato mjete ajrore.
Gjithmonë mund të na përsërisin se zjarri i shkaktuar nga karburanti i avionëve që u përplasën me Kullat Binjake ishte aq intensiv sa shkrinte trarët metalikë që mbanin këto ndërtesa, gjë që do të shpjegonte shembjen e tyre. Por kjo nuk shpjegon pse të dy kullat u shembën mbi vetveten, në vend që të binin anash… as nuk shpjegon shembjen – gjithashtu mbi vetveten – të një ndërtese të tretë të kompleksit të Qendrës Botërore të Tregtisë, një ndërtese që nuk u godit nga asnjë avion. Që një ndërtesë të shembet mbi vetveten, duhet t’i hidhen në erë themelet dhe njëkohësisht të shpërthehen brenda saj ngarkesa eksplozivi të shpërndara në mënyrë të përshtatshme nga lart-poshtë që çdo kat të bjerë mbi tjetrin poshtë tij.
Ky material është pronë e Patriotikmedia.al dhe është i mbrojtur nga ligjet për të drejtën e autorit. Ndalohet riprodhimi, apo publikimi i plotë apo i pjesshëm i këtij materiali pa lejen e shkruar paraprakisht nga redaksia. Shkelësit do të përballen me pasojat ligjore sipas legjislacionit në fuqi.