By redaksia 
Nga Redaksia
Ndërsa administrata e re republikane në Shtetet e Bashkuara, nën drejtimin e Donald Trump, ka shpallur luftë të hapur ndaj emigracionit të paligjshëm, duket se pastrimin e “oborrit” po e zhvendos drejt oborreve të tjera – pikërisht në Ballkan. Dhe kush janë vendet e para që i binden menjëherë? Shqipëria e Edi Ramës dhe Kosova e Albin Kurtit.
Por a është kjo thjesht një akt aleance, apo në të vërtetë një nënshtrim i rrezikshëm që vendos integritetin kombëtar dhe sigurinë publike në pikëpyetje?
A është Ballkani thjesht kosh plehrash për Amerikën?
Administrata Trump ka filluar të ushtrojë presion të drejtpërdrejtë ndaj disa vendeve të rajonit për të pranuar migrantët që SHBA nuk i dëshiron më. Mesazhi është i qartë: “Na ndihmoni, ose do përballeni me pasoja diplomatike.” Serbia po reziston. Të tjerë, si Shqipëria dhe Kosova, përulen me servilizëm.
Në vend që të vendosin kushte të qarta dhe të mbrojnë sovranitetin kombëtar, liderët shqiptarë sillen si zyrtarë lokalë të Departamentit të Shtetit. Rama dhe Kurti, që duan të paraqiten si liderë të pavarur, në realitet zbatojnë urdhra që vijnë nga larg, pa asnjë analizë të kostove afatgjata.
Çfarë garancie kemi për kë po fusim brenda?
Emigrantët e dëbuar nga SHBA janë shpesh pa dokumente të plota, pa certifikata penale të verifikuara, pa historik të qartë. Një pjesë e tyre janë individë që kanë shkelur ligjet amerikane. A do t’i kontrollojnë strukturat tona të kalbura të sigurisë dhe emigracionit? Apo thjesht do t’i sistemojmë nëpër konvikte të braktisura dhe do të thurim mesazhe PR për mikpritje?
Pse duhet të pranojmë pasoja që nuk i kemi shkaktuar?
Diplomaci apo vasalitet?
Në teori, po “ndihmojmë një aleat”. Por në praktikë, kjo nuk është diplomaci, kjo është vasalitet. Një marrëdhënie aleate nënkupton respekt të ndërsjellë, jo që një vend i madh të diktojë vendimeve të brendshme një vendi të vogël.
Trump mund të ketë të drejtë për të rregulluar kaosin e emigracionit në kufijtë e SHBA-së. Por zgjidhja nuk është që të eksportojë problemin në Ballkan. Nëse nesër ndonjë nga këta migrantë përfshihet në akte kriminale në Tiranë, Prishtinë apo gjetkë, kush do mbajë përgjegjësi? Biden? Trump? Apo do paguajë si gjithmonë qytetari shqiptar?
Po Shqipëria çfarë fiton?
Asgjë! Nuk ka as ndihmë ekonomike të dukshme, as investime amerikane si kundërshpërblim, as liberalizim vizash. Përkundrazi, qeveria shqiptare thjesht po shton numrin e problemeve për të treguar “besnikëri”.
Dhe Kosova?
Kosova është në një situatë edhe më delikate. Që pas Pavarësisë, SHBA ka qenë sponsori më i madh. Por kjo nuk do të thotë që çdo kërkesë duhet të zbatohet verbërisht. Një marrëdhënie e qëndrueshme kërkon edhe vetërespekt. Kurti, i njohur për retorikën nacionaliste, tani po zbaton me përpikmëri urdhrat e një administrate që po ushtron presion edhe ndaj Serbisë. A nuk duhej ta shfrytëzonte këtë për të kërkuar diçka më konkrete për Kosovën?
Konkluzion: Ka ardhur koha të themi JO!
Shqipëria dhe Kosova nuk janë koloni amerikane. Dhe nëse e duam partneritetin me SHBA-në, ai duhet të bazohet mbi respekt dhe interesa të përbashkëta, jo në bindje të verbër dhe nënshtrim.
Pranimi i migrantëve të dëbuar, pa transparencë, pa garanci dhe pa përfitime, është një gabim strategjik dhe moral. Në një kohë kur Ballkani ka mjaft probleme të veta, nuk kemi luksin të marrim mbi supe krizat e të tjerëve – veçanërisht kur ato na imponohen si “urdhra nga lart”.
Ndalohet kopjimi dhe shpërndarja pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.