By redaksia 
Nga Kujtim Cekani:
“Nuk ka më komunist se ish-komunisti që lufton komunizmin.”
Kështu është shprehur Vaclav Havel – një shkrimtar dhe disident i kalibrit të lartë, që e përjetoi diktaturën komuniste në Çekosllovaki dhe e rrëzoi me dinjitet. Kjo thënie nuk është thjesht një aforizëm, por një diagnozë. Dhe, për fat të keq, Shqipëria është ndër rastet më tipike ku ajo bëhet realitet.
Shikoni përreth sot. Kush janë më të zëshmit kundër komunizmit? Kush vetëshpallen patriotë të flaktë dhe antienveristë me flamur në dorë? Janë pikërisht ata që dikur shkruanin lavde për “Partinë” dhe “shokun Enver”, ata që edukuan breza të tërë me përkushtim ndaj udhëheqjes, ata që ushqyen me zell kultin e diktatorit.
Një shembull konkret është Fahri Balliu, një nga figurat publike që sot flet si përfaqësues i së djathtës dhe mbrojtës i demokracisë. Por mjafton të shfletojmë një faqe të vjetër nga gazetaria e viteve ’80, për të lexuar firmën e tij mbi një reportazh të titulluar:
“Të rritësh fëmijë për socializmin”, ku shkruhej ndër të tjera:
“Xhaxhi Enveri na do më shumë. Sot s’të rrit veç nëna dhe baba, por partia o çun!”
Në atë reportazh, fëmijët shqiptarë përshkruheshin si “bij të partisë”, të cilët duheshin rritur me frymën e socializmit dhe dashurisë për diktatorin. Kishte përkushtim ideologjik, kishte retorikë komuniste, kishte besnikëri të verbër ndaj regjimit. E sot, i njëjti autor është kthyer në një tribun “antikomunist” që sulmon të majtën me fjalor më radikal se vetë Koçi Xoxe në vitin 1946.
A nuk është kjo fytyra më e pastër e hipokrizisë politike? A nuk është kjo prova më e qartë se në Shqipëri nuk ka pasur dekomunistizim, por thjesht ribrandim të komunistëve?
Shqipëria është vendi ku ish-sekretarët e Partisë u bënë kryeministra, ku ish-funksionarët e Komitetit Qendror u bënë oligarkë, ku ish-propagandistët e Enverit mbajnë sot konferenca për demokracinë. Dhe ndërsa këta ish-ortodoksë të diktaturës nuk janë ndëshkuar kurrë, ata janë vetëshpallur shpëtimtarë të sistemit të ri.
Ndërkohë, ata që vërtet kanë vuajtur – të përndjekurit, të burgosurit, të internuarit – janë lënë në harresë. Në raste të rralla përmenden në ndonjë ceremoni, por politika as nuk i fton, as nuk i përfaqëson.
Sot, si për ironi të fatit, deputetë si Agron Gjekmarkaj propozojnë varre monumentale për Ismail Kadarenë, me tone që të kujtojnë lavdet për “heronjtë e partisë”. Në një vend ku Fishtës nuk ia rindërtoi askush shtëpinë, ku klerikët e pushkatuar nuk kanë ende memorial të denjë, kërkohet t’i jepet një përmendore e përjetshme një shkrimtari i cili – me gjithë gjenialitetin e tij letrar – nuk e distancoi kurrë publikisht veten nga regjimi që i shërbeu.
Shqipëria e sotme i ngjan më shumë viteve ’80 sesa një demokracie funksionale. Sepse për sa kohë komunistët e djeshëm kontrollojnë narrativën e sotme, asgjë nuk mund të ndryshojë në themel. Ata kanë ndryshuar vetëm veshjen – nga uniforma ideologjike në kostum demokratik. Por brenda, sistemi i vjetër vazhdon të jetojë. Dhe më keq akoma: po e infekton edhe brezin e ri.
Nuk ka më komunist se ai që dje ndërtoi sistemin dhe sot bën sikur e lufton.
Vaclav Havel e dinte më mirë se kushdo. Shqipëria është ende shembulli më tragjik që e konfirmon.
Ndalohet kopjimi pa lejen e portalit PatriotikMedia.al. Ky material është i mbrojtur sipas ligjit nr. 35/2016 për të drejtën e autorit dhe të drejtat e lidhura me të.